Whisper of Words

ငါးကြော်လေးစားချင်လာသဖြင့် ဈေးထဲကို ငါးဝယ်ရန်ရောက်လာသည်။ ကျွန်တော် ဝယ်နေကျ ငါးဆိုင်ရှိသည်။ ငါးကြင်းတစ်မျိုးတည်းရောင်းပြီး ဖော်ရွေသည်။ ဝယ်သူအကြိုက် မညည်းမညူ လုပ်ပေးလေ့ရှိ သည်။ ငါးရောင်းသူကို ငါးစိမ်းသည်ဟု ခေါ်ကြသည်။ ငါးစိမ်းသည်ဆိုသည်မှာ စွာတာတာ၊ ကက်ကက်လန်၊ မိုက်ရိုင်းသည်ဟု ထင်လျှင် ကျွန်တော်ငါးဝယ်သည့်ဆိုင်မှ “မရွှေ” ကိုခေါ်ပြချင်ပါသည်။ “ဦးလေး မရောက်တာကြာပြီ ... ဘာလဲ ဆိုင်ဟင်းကိုမုန်းလို့ ရောက်လာတာလား” “မဟုတ်ပါဘူး ... ခရီးထွက်တာတွေ များနေလို့” “ငါးကြင်းဖြူ ဗိုက်သားလေးနဲ့တွဲထားတဲ့အပိုင်း ချိန်လိုက်မယ်နော်” “အစိတ်သားလောက်ပဲနော်” “၃၅ ကျပ်သားရှိတယ် ဦးလေးရယ် ... ၃၀ သားဖိုးပဲပေး” “အေး ... အေး ခုတ်လိုက်” ငါးဝယ်လျှင်အပိုဆောင်းအဖြစ် ကြော်နိုင်သည့် အတုံးလောက်ဖြစ်စေရန် ခုတ်ထစ်ပေးသည်။ အကြေးထိုးပေး သည်။ ရေဆေးပေးသည်။ အိမ်ရောက်လျှင်တန်းကြော်ရုံသာဖြစ်သည်။ ငါးဝယ်ပြီးနောက် ငါးဆိုင်ရှေ့ရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ကျွန်တော်ထိုင်သည်။ ထိုဆိုင်တွင် ခေါက်ဆွဲသုပ်ကောင်း သည်။ အကြော်လည်းရသည်။ ခေါက်ဆွဲသုပ်မှာပြီး ရေနွေးကြမ်းသောက်နေစဉ် မရွှေဆိုင်ကို အမျိုးသမီးကြီး တစ်ယောက် ဝင်လာသည်။ သူ့နောက်တွင် ဆွဲခြင်းဆွဲသော...

အပွေးကုန်ခါနီး ဖြစ်သော သနပ်ခါးတုံးလေးကို ကြည့်ရင်း အေးမာ နှမြောနေမိသည်။ မြင်းခြံမှ အဒေါ် လာစဉ်က လက်ဆောင် ပေးသွားသော သနပ်ခါးတုံးလေး ဖြစ်သည်။ အပွေးရင့်ရင့် ရနံ့မွှေးမွှေးမို့ အေးမာတို့တစ်တွေ အမြတ်တနိုး လိမ်းခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ကုန်ခါနီးပြီ။ “သနပ်ခါးတွေကလည်း တစ်နေ့တခြား ရှားလာကုန်ပြီ၊ တစ်မိုက်လောက် အတုံးလေးတွေကိုတောင် ဆယ့်ရှစ်ကျပ်တဲ့” အေးမာက သနပ်ခါးတုံးကို ကျောက်ပျဉ်ပေါ် တင်ကာ ဖွဖွလေး သွေးသည်။ ဖိပြီး သွေးလိုက်လျှင် အပေါ်ယံ အပွေးများ မြန်မြန်ကုန်သွားမည် စိုးသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အေးမာတို့ အိမ်မှာက မိန်းမ အင်အားစု များသည်။ အမေကလည်း အေးမာတို့ မောင်နှမ လေးယောက်တွင် ယောက်ျားလေး တစ်ဦးသာ ရှားရှားပါးပါး ထည့်မွေးထားသည်။ ဒီတော့ အေးမာတို့ သားအမိချည်း လေးယောက် အေးမာတို့နှင့် အတူ ငယ်စဉ်ကတည်းက နေလာသော ဝမ်းကွဲအစ်မက တစ်ယောက်၊ မိသားစု ခြောက်ဦးနေသော အိမ်တွင် မိန်းမဦးရေက ငါးဦး ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် သနပ်ခါး လိမ်းသော ဦးရေကတော့ ခြောက်ဦးစလုံးပင် ဖြစ်သည်။ “ဒီခေတ် ယောက်ျားလေးတွေများ ကြည့်လို့ကို မရဘူး” ညအိပ်ရာ ဝင်ခါနီးလျှင် သနပ်ခါးကို တဂျစ်ဂျစ် သွေးပြီး ဖွေးနေအောင် လူးတတ်သော မောင်ဖြစ်သူကို သတိရတော့ အေးမာသည် ...