အဲဒီနေ့က မြို့ထဲသွားတဲ့ (၄၃)ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ဖြစ်မယ်ထင်တယ် ။ သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်ပြီးခါစ ရာသီဥတု ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ခပ်ပူစပ်စပ်ရယ် ။ ကျွန်တော်ဘေးနားက ခုံမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လာ ဝင် ထိုင်တယ် ။ ကောင်မလေးက တကယ့် ပိန်ပိန်သေးသေးလေး ။ မျက်နှာမှာလည်း မိတ်ကပ်တွေကို ဖွေးနေအောင် လိမ်းထားသေးတယ် ။ လက်မောင်းညိုညိုလေးတွေကလည်း တကယ့် ငါးဖောင်ရိုးဆိုဒ်သေးသေးလေးတွေ ။ မိတ်ကပ်ဖို့ထားတဲ့ သူ့မျက်နှာကြီးတစ်ခုထဲ ဖွေးနေပြီး ကျန်တဲ့နေရာက အသားအရည်က ခပ်ညိုညို ဆိုတော့ သူ့ကြည့်ရတာ (၁၈)ရာစုက ဂျပန်ဂေးရှားမယ် တွေကို ကြည့်နေရသလိုပဲ ။ တီရှပ်အနီရောင်တောက်တောက်ကြီးနဲ့ ကနုတ်တွေပါတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ထားသေးတယ် ။ ဘာရယ်မဟုတ် ဒီလို ပူအိုက်လှတဲ့ နေ့လည်ခင်းတစ်ခုမှာ အင်္ကျီအနီရဲရဲ ၊ မိတ်ကပ်ထူလပြစ်နဲ့ ဒီငပိန်ညှောင်မလေးကို ကျွန်တော် ခြေစွန်းခေါင်းစွန်းလေ့လာနေမိတယ် ။ ဖိနပ်က အဝါရောင်ခုံမြင့်ဖိနပ်ဗျ ။ လိုးလိုးလက်လက် ဘော်ကြယ်တွေလည်း ဖိနပ်မှာ ထိုးထားသေးတယ် ။ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတာက သူ့ဘယ်ဘက်ခြေထောက်က ခြေသူကြွယ်လေးတစ်ချောင်းက အထဲကို သိသိသာသာ တိုဝင်နေသေးသဗျ ။ မွေးရာပါ လား ဒါမှမဟုတ် ဒီကောင်မလေး ငယ်ငယ်က တော်တော်ကမြင်းကြောထတယ်ထ...
https://t.me/TheBookR