Whisper of Words

အိုက်ပေါင်းတို့ အိမ်ဖက်က လူစုစုအသံ ကြားသဖြင့် ပန်းပဲထုနေရာက အသာရပ်ပြီး ဦးအိုက်မြ နားစွင့်သည်။  “အိုက်ပေါင်း ငါးရလာတယ်။ ငါးအကြီးကြီးပဲ”  အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားသော အီကော်က ဦးအိုက်မြကို ပြောသွားသည်။ ဦးအိုက်မြသည် လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ထားခဲ့ပြီး အိုက်ပေါင်းတို့ အိမ်ဖက် ကူးခဲ့သည်။ အိုက်ပေါင်းတို့ အိမ်ရှေ့ မြေကွက်လပ်မှာ လူတွေဝိုင်း နေသည်။ ကလေးတွေကို အနားမကပ်ဖို့ အော်ထုတ်နေသံ ကြားရသည်။  ပလပ်စတစ် အခင်းပေါ် ချထားသော ငါးတန်ကြီးကို မြင်သောအခါ ဦးအိုက်မြ အသွေးအသားထဲမှာ နိုးနိုးကြားကြား ဖြစ်သွားသည်။ ငါးတန်ကြီးရဲ့ ပြောင်လက် ချောမွတ်သော အရေခွံထူထူသည် တလက်လက် ဖြစ်နေသည်။  “နောက်ဆုတ် ... နောက်ဆုတ်”  အုံခဲ တိုးဝှေ့နေသော ကလေးတွေကို နှင်လွှတ်ပြီး ငါးတန်ကြီးကို အများမြင်ကွင်းမှာပင် ဖျက်ကြသည်။ ထူထဲသော အခေါက်၊ နီရဲသော အသားနဲ့ ဆူဖြိုးလှသော ငါးတန်။ အိုက်ပေါင်း တစ်ယောက် ငွေရွှင်ပြီ။  “ငါ့ကို တစ်ပိဿာ ... ငါ့ကို ငါးဆယ်သား”  အစရှိသဖြင့် အီကော်တို့၊ မစောစီတို့ မိန်းမတစ်သိုက် ဟင်းစား ဝယ်ကြသံတွေ ကြားမှာ ဦးအိုက်မြ တွေလို့ စဉ်းစား နေမိသေး သော်လည်း  “ငါ့ကို ဝမ်းပျဉ်းသား ငါးဆယ်သား...

“ဒိုင်း”ခနဲ တံခါးနှစ်ချပ် စုံပိတ်လိုက်သည့် အသံကြောင့် သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ဖန်ခွက်ထဲက အရက်တွေပင် ဘောင်ဘင် ခတ်ကုန်၏။ ရေခဲတုံးကလေး တွေက ဖန်ခွက်နံရံကို တဂွပ်ဂွပ် ရိုက်ခတ်နေ၊ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်။ သူ့နှလုံးသားကလည်း တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်။  အစစ ပြည့်စုံအောင် လုပ်ကိုင်ပေးသွားပြီးမှ မီးဖိုချောင် ပြတင်းတံခါးကို ချိတ်ချိတ်ဖို့ မေ့ကျန်ခဲ့သော တပည့်ကျော် မောင်ကြည့်အပေါ် ဒေါသ ဖြစ်လိုက်မိသည်။ ဖာသာပဲ ထချိတ်ရတော့မည်။  ဖန်ခွက်ထဲက လက်ကျန်ကို တရှိန်ထိုးမော့၊ စားပွဲကို လက်ထောက်ပြီး ထလိုက်တော့ မီးဖိုခန်းကလေးက ချာလပတ် လည်သွားသည်။ အမြင်အာရုံက ဝိုးတိုးဝါးတား။ စားပွဲစွန်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှစ်ဆုပ်ရင်း အသက်ပြင်းပြင်း လေးငါးဆယ်ချက် ရှူထုတ် လုပ်လိုက်မှ အနည်းငယ် ပြန်ပြီး ကြည်လင်လာ၏။ ခြေထောက်တွေ ကတော့ မရွေ့လျားနိုင်သေး။ ခက်ရင်းဖြင့် နာနတ်သီးတုံး ကလေးကို ထိုးကော် ယူလိုက်တော့ လက်က လိုရာ မရောက်ချင်။ ပန်းကန်ပြား ပက်လက်ထဲက နာနတ်သီးတုံးတွေ စားပွဲပေါ် ဖိတ်စင်ကုန်သည်။ ဒေါသ အလိုလို ထွက်လာကာ ခက်ရင်းကို တူရူသို့ အားကုန် လွှဲပစ်လိုက်သည်။  ...

အခဏ်း။ ၂၂ ။ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) မစောညွန့်သည် ထိုင်နေရာမှ ထ၏။ ဘာလုပ်ရမည်ကိုမသိ။ နောက်ဖေးဘဲ သွားရမည်လား။ ဘုရားစင်ကို သွားပြီး ဘုရားဘဲ ရှိခိုးရမလား၊ အိမ်ရြှေ့ပတင်းပေါက်ကနေပြီး လမ်းမကြီးကို ကြည့်နေရတော့မလား။ ခြေကို မကြွချင် ကြွချင်ဖြင့် ခေါက်တုံ့ ခေါက်ပြန် သွားလျှောက်နေလေ၏။ “ထွန်းရှိန် ... မင်း ဘယ့်နှယ်ထင်သလဲ” ဟု မေးလိုက်၏။ “ဘယ့်နှယ်ထင်ရအုံးမလဲ မမညွန့်ရယ်။ ဘုန်းကြီးမစစ်တဲ့သတ္တဝါ လူဝတ်နှင့်နေရင် ထမင်းငတ် အသုံးကြပ်မှာမို့ ... ဘုန်းကြီးဝတ်ပြီး နာမည်ကြီးအောင် ဓမ္မကထိကလုပ်၊ မိန်းမပိုး၊ ကဲ ... ဘယ်လောက်များအရုပ်ဆိုးသလဲ၊ ပိုးရုံ ပန်းရုံမကသေးဘူး၊ နှစ်ပါးသွားတော်မူလိုက်ကြသေးတယ်။ နှစ်ပါးသွားတာတောင် ရိုးရိုးမိန်းမနဲ့ သွားတော်မမူဘူး၊ သီလရှင်မှတဲ့ဗျ။ သီလရှင်ရော သေတာထောက်တော့ လင်ကြီးက သတ်တဲ့လက်ချက်ဘဲ၊ ကြည့် ... ဘုန်းကြီးဝတ်နှင့် ကျူးလွန်တာဟာ ရိုးရိုး ပါရာဇိကံ မဟုတ်ဘူး။ ပါရာဇိကံ သုံးထပ်ကြော့ လေးထပ်ကြော့ ဖြစ်နေဘီ။ ဒီလိုအမှုကြီးတွေကိုတောင် ပြုရဲတော့ ဒီထက်သေးတဲ့ အမှုကလေးတွေတော့ ဘယ်လောက်ဇက်ရဲမလဲ၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် အရင်က မပြောဖူးဘူးလား မမညွန့်ကို၊ ဒီအကျင့်သီလမရှိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ မလှူပါနှင့်လို့။ ကြည့်စမ်း၊ မမည...

#တက်ဘုန်းကြီး အခဏ်း။ ၁၉ ။ လေးဆယ်ကျော်မှ ကံပေါ်ရသော အပျိုကြီးတကာတို့၏ ရှင်စောပု(ဝါ) ဘုရင်မ မစောညွန့်သည် ရီးစားထားရသည့်အရသာ အသိနောက်ကျလေခြင်းဟု သက်ပြင်းချမိလေ၏။ ခေတ်ကာလ တက်အပျိုကလေးများမှာများသောအားဖြင့် အသက် ဆယ့်လေးငါးနှစ် ရောက်လျှင် ရီးစားထားခြင်း၏ သိင်္ဂါရသ၊ ရတိဘာဝ၊ ဗျဘိစာရီဘာဝ၊ ဝိဘာဝ၊ အနုဘာဝ အားလုံးကုန်ကို သိရှိကြပြီးဖြစ်သော်လည်း မစောညွန့်မှာ ယခု အသက် ၄၄- နှစ်ရောက်ခါမှ ချစ်ခြင်း၏ဘာဝ အမျိုးမျိုးကို သိစပျိုးခါရှိသေး၏။ တခါတခါ ငါဘာကြောင့် ဘုန်းကြီးကိုမှ ချစ်မိပါလိမ့်ဟုမေး၏။ “ သဒ္ဓါလွန်လို့ တဏှာဖြစ်တာမျိုးဘဲ” ဟု သိရှိ၏။ သဒ္ဓါတရားအပြင် သနားစိတ်ပေါ်ပေါက်မှု၊ အားကိုးမှု၊ ကျေးဇူးတင်မှုများလည်း ချစ်ခြင်း၏အကြောင်းရင်း ဝိဘာဝတွေ ဖြစ်ကြောင်း နားလည်ပေ၏။  တခါတရံ သူနှင့် ဦးသုဓဇ (ဝါ) ကိုသန်းမြင့်တို့သည် အချစ်စခန်းဖွင့်၍ အချစ်သရုပ်ဆောင်နေသည်ကို တွေးမိ၏။ “တကဲ့ကို ချစ်တယ်လား ...” ဟု မေးလျှင် မိမိက “ရွှေဆံတော် စူးပါစေ့ ချစ်ပါတယ်။ ချစ်တာကို သရုပ်ပေါ်အောင် ဟောဒီလို လုပ်ပြရအုံးမှာလား” ဟု ဖြေရင်း “ရှဲရှူး” ခနဲ အသံရှည်ကြီးပေါ်လာအောင် ကျောက်ဖျာကို တံပူဖြင့် ချစ်ပြလေ၏။ “ဦးပဉ္စင်းကတော့ ဘယ်လောက်များ ချစ်သလဲလို...

အခဏ်း။ ၁၅ ။ အချိန်မှာ ငါးနာရီမျှသာ ရှိသေးသော်လည်း ကောင်းကင်ပြင်အလုံးသည် နေဝင်ဆည်းစျာအချိန်တွင် မြင်ရသော တောင်စွယ် တောင်တန်းတို့ကဲ့သို့ ညိုမှိုင်းအုံ့ဆိုင်း၍နေလေ၏။ ဖြူမွဲမွဲအရောင်ရှိသော မိုဃ်းတိမ်မိုဃ်းသားတို့သည် အာကာခွင်ပင်လယ်ကြီး၌ ရွက်တိုက်၍ သွားနေကြ၏။ နေမင်းကြီးကား တရပ်တကျေးသို့ ထွက်ခွါသွားရသော ရီးစားသယ်သည် ချစ်သူကလေးအား နှုတ်ဆက်ခွင့်မရရှာသလို ကမ္ဘာသူ ကမ္ဘာသားတို့အား မျက်နှာထားချိုချိုဖြင့် နောက်ကျွန်းညို ဂေါရာသို့ မယွန်းခင် နှုတ်ခွန်းပင် ဆိုပါလိုသော်လည်း ထိုမိုဃ်းတိမ် နှောက်ယှက်သဖြင့် အောင့်သက်သက်ဖြင့် ဝင်ရရှာတော့၏။ မြောက်လေပြေကလေးသည် လောကဓါတ်ကြီးကို ထိပါးရိပါးနှင့် ကစားတိုးဝှေ့လာ၏။ ထိုအချိန်ကား အများအတွက် လွမ်းဘို့ဆွေးဘို့ အချိန်ဖြစ်၏။ မစောညွန့်အတွက်ကား ထူသောနှုတ်ခမ်းများကို စူစေသောအချိန်၊ မျက်ရစ်အကွပ်မရှိသော မျက်လုံးများတို့သည် ဒေါသမီးဖြင့် အလျှံထွက်စေသောအချိန်၊ ပန်းကန်ကွဲကို ဇွန်းကျိုးဖြင့် တီးသောအသံ၏ သာယာခြင်းဖြင့် တက်ခေါက်စေသော အချိန်ဖြစ်ပေ၏။ မစောညွန့်သည် လွန်စွာ ဒေါသဖြစ်နေ၏။ “တောက် .. စောက်မိုဃ်း ဖျက်တော့မယ်” ဟု ဟီးချပြီး မာန်လျက်ရှိလေ၏။  “ ရွာစေချင်တုန်းကတော့ မရွာဘူး။ ခု ...