Whisper of Words

သူသည် အခြားမြို့များမှ စာပို့လုလင်များ ထုံးစံအတိုင်း လက်မောင်းတွင် စာပို့တံဆိပ်ပါသော အရောင်ဖျော့မှိန်နေပြီဖြစ်သော ဇင်ပြာ၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်လေ့ရှိသည်။ ပခုံးတွင် စစ်ရောင် ကျောပိုးအိတ်အနွမ်းကို လွယ်လျက်၊ ဇင်ပြာဦးထုပ်ပျော့၏ လျှာကို နဖူးပေါ် အနည်းငယ်ဆွဲချလျက် လမ်းကြားများမကျန် လျှောက်ရင်း ရပ်ကွက်များအတွက်း မသိသူမရှိသလောက် နှုတ်ဆက်ဖော်ရွေတတ်သူ ဖြစ်သည်။ အဖြူတစ်၀က် ရောနေပြီဖြစ်သော မွဲပြာပြာ ဆံပင်များကို ခေါင်းတုံးဆံတောက် ညှပ်ထားသည်။ နှာခေါင်း သိပ်ရှည်သော်လည်း မျက်နှာကျပုံ သွယ်သောကြောင့် သိပ်မဆိုးလှသော မျက်ခုံး မျက်လုံးနှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ ငယ်စဉ်က “သနားကမား ရုပ်ကလေး” ဟု အများက ထင်မြင်ချက်ပေးခံရသူ ဖြစ်သည်။ ယခုလောလောဆယ်တွင်တော့ အသက်လေးဆယ်သာ ရှိသေးလျက် အသက်ငါးဆယ်ဟု အထင်ခံရလောက်အောင် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းဒဏ်က ဖိစီးခဲ့လေပြီ။ နေပူလျှင်သော်လည်းကောင်း၊ မိုးရွာလျှင်သော်လည်းကောင်း အရောင်လွင့်ပြယ်နေသော ကြက်ဆင်တံဆိပ် ထီးကောက်ကြီးကို ဆောင်းလျက် တစ်အိမ်တက်ဆင်း စာဝေငှခြင်းအလုပ်ကို မပျက်မကွက် ဆောင်ရွက်ဆဲသာဖြစ်သည်။ တောင်ကုန်းအတက်အဆင်း ထူထပ်လှသော မြို့တစ်မြို့တွင် စာပို့လုလင်တစ်ယောက် ဖြစ်နေရခြင်းမှ...

"ဆရာ...ကျွန်မရောက်ပြီ" ကျောင်းပိတ်ရက်တစ်ရက် ကျွန်တော်သတင်းစာဖတ်နေစဉ် ခြံဝမှ အသံကြားလိုက်ရသောကြောင့် တံခါးသွားဖွင့် ပေးလိုက်သည်။ "ဒေါ်ပုလဲ...မလာတော့ဘူးလားလို့ ကျွန်တော် အပြင်ကိုထွက်တော့မလို့" "စောစော လာမလိုပါဆရာ...သမီးလေးအတွက် ဟင်းချက်ပေးနေရလို့ပါ" "သမီးက ဝန်ထမ်းလား" "မဟုတ်ဘူးဆရာ...ဒီနှစ် ၁၀ တန်းလေ...ဆရာ့အတန်းမှာလို့ပြောတယ်" "ဘယ်သူများပါလိမ့်" "သီတာပါဆရာ" "သြော်...သီတာက ဒေါ်ပုလဲ သမီးလား" "ဟုတ်ကဲ့ဆရာ...ဒါပေမဲ့ သမီးလေးကို ကျွန်မ ဒီလိုအိမ်တွေမှာ အဝတ်လိုက်လျှော်နေတယ်ဆိုတာ မပြောပါနဲ့နော်ဆရာ" ကျွန်တော်နာလည်လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ပုလဲဟုသာပြောရသည်။ သူမျက်နှာတွင် ဖြူဖွေးတာဆိုလို့ သွားတွေသာရှိသည်။ ဒေါ်ပုလဲဟု သူ့ကိုသိနေသည်မှာ ဈေးထဲက ငါးရောင်းသည့် အမျိုးသမီး မိတ်ဆက်ပေး၍ ဖြစ်သည်။ သူက အိမ်တွေလိုက်ပြီး အဝတ်လျှော်မီးပူတိုက်သည့်အလုပ်ကို ရပ်ကွပ်ထဲပတ်၍ လိုက်လုပ်ကာ ဝမ်းစာရှာနေသူဖြစ်သည်။ "ဒေါ်ပုလဲ...ယောက်ကျားက ဘာလုပ်လဲ" "သေသွားပြီဆရာ...အရက်သမားလေ...၂ နှစ်တောင်ရှိနေပြီ...အဲ့ဒါကြောင့် သမီးလ...

ဆူဆူညံညံ အသံများကြောင့် အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးရသည်။ ပတ်၀န်းကျင်မှာ မှောင်အတိ ရှိနေဆဲ။ အရုဏ်ဦး၏ ရှေ့ပြေး အလင်းရောင်လေးပင် မလာသေး ။ နံနက်လေးနာရီခန့်သာ ရှိဦးမည်။ မြစ်ကြီးနားဆောင်းသည် အေးလွန်းလှ၏ ။ အိပ်ရာထဲမှနွေးထွေးစွာ အိပ်ပျော်နေဖို့ကောင်းသော အချိန်ဖြစ်သည်။ သို့သော် လမ်းဘက်ဆီမှ နိုးနိုးကြားကြားဖြစ်နေသော အသံများ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေးနေသည်။ လူကြီးသံ မဟုတ်။ ငယ်သူတို့၏ အသံများ ဖြစ်၏ ။ ရယ်သံ ၊ ခေါ်သံ ၊လှမ်းအော်ပြောသံနှင့်အတူ ပြေးလွှားနေသော ခြေသံများ ၊ အနီးမှ အသံများ ၊ တောင်ဘက်ဆီသို့ တဖြည်းဖြည်း ဝေးဝေးသွားသည်။ မြောက်ဘက်ဝေးဝေးမှ အသံများက တဖြည်းဖြည်း နီး၍ လာပြန်ပြီ။ ပြီးတော့ အိမ်အနီးမှ ဖြတ်ကျော်သွားကြသည်။ တစ်သုတ်ပြီးတသုတ် အသံများ အသစ်သစ်ထွက်ပေါ်လာနေ၏ ၊ မီနီမာရသွန်အတွက် အပြေးလေ့ကျင့်နေကြသော ကလေးများ၏ အသံဖြစ်ပါသည်။ သူတို့၏ အသံများက တက်ကြွလန်းဆန်းနေသည်။ အေးသည် ချမ်းသည်က သူတို့ကို ဟန့်တားနိုင်ခြင်းမရှိ။ နံနက်တိုင်းကြားနေရသော အသံဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ပျော်ရွှင်တက်ကြွမှုကို သဘောကျသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်ကတော့ အိပ်ရာထက်မှာ စောင်ထူထူခြုံလျက် ပြန် အိပ်ပျော်သွားသည်။ * * * ယနေ့ မာရသွန်ပြိုင်ပွဲနေ့ဖြစ်သည်။ ...

“ဆင်းရဲလိုက်တာ” တဲအိုစုတ်အရှေ့မှာ အရောင် မွဲသော အိုးတစ်လုံးကို မီးဖိုပေါ် တင်ရင်း အဘိုးအို ညည်းတွားလိုက် သည်။ မီးဖိုကလည်း ယိုင်နဲ့နဲ့၊ အိုးက လည်း မီးခိုးမှိုင်းဝပြီး မည်းသည်း နေပြီမို့၊ သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ပနံရ သယောင် မြင်ရသည်။ အဘိုးအိုက အိုးကိုမီးဖိုပေါ်တင် ပြီး သူ့နံဘေးနား ပြန့်ကျဲနေသော သစ်ကိုင်းခြောက်၊ ထင်းစများကို မီးဖိုထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ စက္ကူစတစ်စကိုယူပြီး ခါးကြားမှ ဓာတ်ဆီမီးခြစ်ကို ထုတ်ခြစ်မီးညှိ လိုက်သည်။ “ရှဲ” မီးကတော်ရုံမစွဲ။ စက္ကူစက ရေငွေ့များ ရိုက်ထားသည်မို့ တော်ရုံ မီးမကူးနိုင်။ “ဒီသောက်မိုးကလည်း ဘယ် တော့မှ ပြီးမှာလဲမသိဘူး။ မိုးနှယ် အစိုးကို မရဘူး” အဘိုးအိုက သူမီးမွှေးမရသည် ကို အကြောင်းပြု၍ မဆီမဆိုင် မိုးကို ကျိန်ဆဲသည်။ မီးခြစ်ကို ထပ်ခြစ်လိုက် သည်။ “ခြစ်၊ ခြစ်” မီးခြစ်ကပါ ရေငွေ့စိုသွားပြီမို့ မီးတောက်ဖြစ်မလာ။ “လုပ်ပြန်ပြီ ဒီမီးခြစ်က” အဘိုးအို မီးခြစ်ကိုကျိန်ဆဲပြန် သည်။ မီးခြစ်နောက်ဖုံးကိုဖွင့်၍ ပါးစပ်ဖြင့် ဓာတ်ဆီကို တဖူးဖူးနဲ့ မှုတ်သည်။ ပြီးမှအဖုံးကို ပြန်စွပ်၍ မီးခြစ်ကို ထပ်ခြစ်သည်။ “ခြစ် ခြစ်” ဟုတ်ခနဲ မီးတောက်မြင်တော့ အဘိုးအိုစက္ကူစကို ယူ၍ မီးကူးစေ သည်။ ...

ယနေ့ အေးခိုင် ရွက်လာသော အလေးချိန်မှာ ဆယ့်ငါးပိဿာ။ ဘုရားဖူး ဦးလေးကြီးက အသွားအပြန် ငှါးခြင်းဖြစ်၍ ငွေ ၁၅၀ ကျပ်။ သို့သော် အေးခိုင် တကယ် ရသည်က ၁၅၀ ပြည့်မည် မဟုတ်။           အေးခိုင် အနေနှင့် ပထမဆုံး အကြိမ် အလေးချိန် များများ ရွက်ခြင်း ဖြစ်သည်။           အေးခိုင် ယောက်ျားတွေလို ခြင်းပလိုင်းနှင့် မပိုးတတ်။ ခေါင်းနှင့်သာ ရွက်တတ်သည်။           ယောက်ျားများ ခြင်းနှင့် ထမ်းပိုးသည်က ပခုံးနှစ်ဘက်အား ကျောအား သုံးခုမျှသည်။ ခေါင်းနှင့် ရွက်ရသည်က လည်တိုင်သေးသေး ပေါ်တွင် အလေးချိန် တစ်ခုလုံး ပိကျနေသည်။ သို့သော် အေးခိုင် မိန်းမပီပီ ခေါင်းရွက်သာ အားသန်သည်။           ကင်မွန်း စခန်းမှ ထွက်လာသော အေးခိုင်မှာ အထမ်းဖော် အရွက်အဖော် တစ်ယောက်မျှ မပါ။ ခါတိုင်း မောင်ဝင်းတို့ အဖွဲ့နှင့် အတူ သွားနေကျ။ ယနေ့ ရွက်ရသည့် ဝန်က လေး၍ ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန် တက်ရမည်မို့ မောင်ဝင်းတို့ အရင် စောထွက် လာခဲ့သည်။           အေးခိုင် ထွက်လာတော့ မောင်ဝင်းတို့ အဖွဲ့ ထမင်း စားဆဲ။ သို့...

မဖဲဝါသိုက်လို့ကျူပ်ကပြောလိုက်တော့ သိပ်ကိုအံ့သြကြမှာပေါ့ ၊  မဖဲဝါကဥစ္စာစောင့်မှမဟုတ်တာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးသိုက်ရှိမှာတုန်းပေါ့ ။ တကယ်တော့ သချိုင်းတစ်ရာကိုအပိုင်စားရထားတဲ့  မဖဲဝါကြီးမှာ သူအပိုင်စားရထားတဲ့ သချိုင်းတွေထဲကို ရောက်လာတဲ့ ဥစာမှန်သမျှသူပိုင်ပြီးသားဗျာ။အားလုံးဟာ  သူပိုင်တဲ့ဥစ္စာဖြစ်သွားတာ။ကျူပ်လည်းအစကမသိပါဘူးဗျာ။ ငွေတွင်းကုန်းက ကိုဘပွား။ကျူပ်ဆီကိုရောက်လာရာက  စသိခဲ့တာပေါ့၊ ကိုဘပွားနဲ့ကျူပ်က နဂိုကတည်းက ခင်တာဗျ.လူကအရပ်ရှည်ရှည်.ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်  နှာတံပေါ်ပေါ်နဲ့ဥပတိရုပ်ကောင်းကောင်းပါပဲ။ဒါပေမယ့် ကိုဘပွားကသနားဖို့ကောင်းတယ်ဗျ.  ငွေတွင်းကုန်းသားတွေကသူ့ကွယ်ရာမှာဆို  နှာခေါင်းရှံ့ကြတယ်.ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုဘပြားတို့အေဖ  ဦးစံဖေဆိုတဲ့အဖိုးကြီးကသွက်သွက်ခါအောင်ရူးနေတာကိုးဗျ။ ကိုဘပွားတို့ကလည်းဒီဇာတိကမဟုတ်ဘူးလေ .  ဘယ်ဇာတိကဆိုတာလည်းဘယ်သူမှတိတိကျကျမသိဘူးဗျ. ဘယ်ကပြောင်းလာမှန်းလည်းမသိကြဘူး။ ငွေတွင်းကုန်းမှာ  ယာကွက်တွေ ဝယ်ပြီးပြောင်းလာကြတာပဲ.ပြောင်းလာ ကတည်းက ကိုဘပွားအဖေကြီးကရူးနေတာဗျ. ကိုဘပွားက  အိမ်ထောင်မရှိဘူးဗျ။ လူပျိုကြီး။ သူ့ညီ ကို...