Whisper of Words

အပွေးကုန်ခါနီး ဖြစ်သော သနပ်ခါးတုံးလေးကို ကြည့်ရင်း အေးမာ နှမြောနေမိသည်။ မြင်းခြံမှ အဒေါ် လာစဉ်က လက်ဆောင် ပေးသွားသော သနပ်ခါးတုံးလေး ဖြစ်သည်။ အပွေးရင့်ရင့် ရနံ့မွှေးမွှေးမို့ အေးမာတို့တစ်တွေ အမြတ်တနိုး လိမ်းခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ကုန်ခါနီးပြီ။ “သနပ်ခါးတွေကလည်း တစ်နေ့တခြား ရှားလာကုန်ပြီ၊ တစ်မိုက်လောက် အတုံးလေးတွေကိုတောင် ဆယ့်ရှစ်ကျပ်တဲ့” အေးမာက သနပ်ခါးတုံးကို ကျောက်ပျဉ်ပေါ် တင်ကာ ဖွဖွလေး သွေးသည်။ ဖိပြီး သွေးလိုက်လျှင် အပေါ်ယံ အပွေးများ မြန်မြန်ကုန်သွားမည် စိုးသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အေးမာတို့ အိမ်မှာက မိန်းမ အင်အားစု များသည်။ အမေကလည်း အေးမာတို့ မောင်နှမ လေးယောက်တွင် ယောက်ျားလေး တစ်ဦးသာ ရှားရှားပါးပါး ထည့်မွေးထားသည်။ ဒီတော့ အေးမာတို့ သားအမိချည်း လေးယောက် အေးမာတို့နှင့် အတူ ငယ်စဉ်ကတည်းက နေလာသော ဝမ်းကွဲအစ်မက တစ်ယောက်၊ မိသားစု ခြောက်ဦးနေသော အိမ်တွင် မိန်းမဦးရေက ငါးဦး ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် သနပ်ခါး လိမ်းသော ဦးရေကတော့ ခြောက်ဦးစလုံးပင် ဖြစ်သည်။ “ဒီခေတ် ယောက်ျားလေးတွေများ ကြည့်လို့ကို မရဘူး” ညအိပ်ရာ ဝင်ခါနီးလျှင် သနပ်ခါးကို တဂျစ်ဂျစ် သွေးပြီး ဖွေးနေအောင် လူးတတ်သော မောင်ဖြစ်သူကို သတိရတော့ အေးမာသည် ...

အပိုင်း(၁၀)(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) "ငါ့ကို ခွေးလို့ပြောပြော၊ တိရစ္ဆာန်၊ ပုစွန်ခေါင်း၊ ပြောချင်တာပြောပါဟာ ခံနိုင်ပါတယ်။ ခုတော့... ခု တော့ တာတီးလေးကို ချစ်လို့၊ သနားလို့ ကျွေးမိတာပါဟာ၊ အဲဒါကို မုန်းလို့သတ်တယ်လို့ ဘာလို့... ပြော... ပြောရလဲ” ကောင်းကင်ပြင်တွင် ကြယ်ကလေးများ လင်းလက်နေလေသည်။ လမိုက်သောရက်မို့ ကြယ်ကလေးများသည် ပိုမိုစုံလင်စွာနှင့် ဝင်းပနေကြလေသည်။ ကိုတူးသည် မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်အိပ်ရင်း ကောင်းကင်ကျယ်ကို မော့်ကြည့်နေလေသည်။ စူးမာကမူ ကိုတူးဘေးတွင် ခြေနှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ထောင်ကာ မှောက်လျက်ကလေး အိပ်နေသည်။ ဆို့နင့်စွာပြောနေသော ကိုတူး၏စကားကို နားထောင်ရင်း ရင်ထဲတွင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်။ "မေမေက ဒေါသဖြစ်နေတုန်းမို့ပြောတာပါ ကိုတူးရာ”  "ဒါပေမဲ့ ဘာလို့ ဒီလိုပြောရလဲ၊ ဘာလို့ မုန်းလို့သတ်တာလားလို့  ပြော ...ပြောရတာလဲ” ကိုတူး၏အသံသည် အဖျားခတ်ကာ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေလေသည်။ စူးမာလည်း ဘာဆက်ပြောရမည် မသိသည့်အတွက် ငြိမ်နေမိသည်။ ရင်ထဲတွင် ခဲဆွဲထားသလို လေးလံနေသည်။  ထမင်းစားခန်းထဲတွင် မီးလင်းနေသည်။ ဖေဖေနှင့်မေမေတို့၏အရိပ်ကို တွေ့ရသည်။ ဖေဖေ ဆေးတိုက်က ပြန်စမို့ မေမေက ဘာမျှပြော...

အပိုင်း(၉) "စူးမာက မနှမြောပါဘူးဆိုကွ။ ဟား ဟား... ပေးလေ” ကိုတူး တကယ်တောင်းသောအခါ စူးမာ မျက်နှာလေးမဲ့သွားလေသည်။ စက္ကူဘူးလေးကို လက်ထဲတွင် တင်းတင်းဆုပ်ထားရင်း မဲ့တဲ့တဲ့မျက်နှာလေးနှင့် ကိုတူးကို ရယ်ပြသည်။ “ဟင် ကိုတူးက တကယ်ယူမှာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့" "အမယ် ယူမှာပေါ့ ငါနိုင်တာပဲ၊ နင်ကပဲ ရှုံးရင် တကယ်ပေးမှာပါဆို”  "စူးမာဆီမှာထားလဲ အတူတူပဲပေါ့ နော် ကိုတူးရာ " "နင် မညစ်နဲ့နော်၊ ကတိဆိုတာတည်ရတယ်”  “ကဲ ရော့ ယူ၊ ယူပေါ့” စူးမာသည် မခံချင်ဖြစ်လာ၍ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ကားချပ် ဆက်ကာ ကစားသော အရုပ်ကားကို ကိုတူးလိုချင်သည်မှာ ကြာလှပြီဖြစ်၏။ ပန်းခင်းထဲတွင်ပြေးလွှား ဆော့ကစားနေသော ကလေးရုပ်ပုံလေးဖြစ်သည်။ အဖြူ၊ အနီ၊ အဝါ ရောင်စုံပွင့်နေသော ပန်းခင်းလေးထဲတွင် ခွေးဖြူဖြူလေးနှင့်အတူ ဆော့ကစားနေပုံလေးသည် ချစ်ဖွယ်ကောင်းလှလေသည်။ သစ်သားတုံးလေးများ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အံဝင်အောင်ဆက်ပြီးမှ ရုပ်လုံးပေါ်လာသောအခါ ကိုတူးသည် ကြည့်မဝအောင် ရှိတတ်လေသည်။ ကိုတူးနှစ်သက်မှန်းသိ၍ စူးမာကလည်း သူ့ပစ္စည်းကို ဈေးကိုင်လှလေသည်။ အခုမှ ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ်ယုံကြည်ပြီး လောင်းစားမိခြင်းဖြစ်သည်။ ယုံကြည်မိသော ဗိုက်က ထမင်းသုံးပ...

အပိုင်း(၈) “သီတင်းကျွတ် ကန်တော့ချင်လို့ ဈေးသွားကြတယ်ဆိုတာ ကောင်းတော့ကောင်းပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဒီလိုမလုပ်သင့်ဘူးဆိုတာ သိသင့်တယ်။ အထူးသဖြင့် တာတီးလေးကိုပါခေါ်သွားပြီး လဲကြကွဲကြတာကတော့ သိပ်ဆိုးတာပေါ့။ တကယ်လို့ ကားရှေ့မှာ မှောက်လဲကြတယ်တဲ့ သေမကုန်ပေဘူးလား” ဖေဖေ့မျက်နှာသည် နီနေသော်လည်း လေသံကို အေးအောင် ကြိုးစားပြီးပြောလေသည်။ တာတီးလေးသည် မေမေ့ပေါင်ပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ဒူးကိုပွတ်နေသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းသည်လည်း ယခုမှပင်ယောင်ပြီး ဖူးလာလေသည်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေး ဖူးဖူးယောင်ကာ ထော်ထွက်နေသော တီးလေးသည် ဂဠုန်ပေါက်စလေးနှင့်တူပြီး ရယ်စရာကောင်းနေလေသည်။ သို့သော်လည်း စူးမာ မရယ်ရဲ။ ရယ်လည်းမရယ်ချင်သေး။ အကြံအစည်လည်းအကုန်ပျက်၊ ပိုက်ဆံများလည်း တစ်ဝက်နီးပါးပျောက်၊ ထို့ပြင် အဆူလည်းခံရသောအခါ ရယ်ချင်စိတ်မရှိတော့ချေ။ “ကိုတူး" ဖေဖေ့အသံက ရုတ်တရက် မာလာသည်။ ဖေဖေ့ရှေ့တွင် စူးမာရော ကိုတူးပါ လက်ကလေးတွေပိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်နေကြရသည်။ စူးမာတို့ရှေ့တွင် ဖေဖေသည် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသည်။ သူ့စိတ်ကို သူငြိမ်အောင် ထိန်းနေဟန်ရှိသည်။ အိမ်ထဲတွင် အေးအေးစွာ ရှိလိမ့်မည်ဟုထင်သော သားသမီးသုံးဦးကို မြို့လည်ခေါင်၌ အလဲလဲအကွဲကွဲနှင့် ရုပ်ပျက်ဆ...

အပိုင်း(၇) “လူဆိုတာ တော်တိုင်းလဲကောင်းတာမဟုတ်ဘူး၊ ကောင်းတိုင်းလဲ တော်တာမဟုတ်ဘူး သားလေးရ။ တကယ့်လူဆိုတာ ကောင်းလဲကောင်းရမယ်၊ တော်လဲတော်ရမယ်၊ သိလား” ဘဘသွင်သည် ကိုတူး၏နဖူးကိုသပ်ပြီး ကြင်နာစွာပြောသည်။ ဘဘသွင်ကို မှီထိုင်နေသော ကိုတူး၏မျက်လုံးလေးများသည် အရောင်တောက်ကာ ရွှန်းပနေကြ၏။ ကြီးကြီးသည် ချစ်ခင်စွာ စကားပြောနေကြသော ကိုတူးနှင့်ဘဘသွင်အား ပြုံးပြီးကြည့်နေလေသည်။ “သမီးရဲ့ ဘဘသွင်လဲ ကိုတူးကိုတွေ့ပြီးမှ စိတ်တော်တော်ငြိမ်တယ်၊ ဘုရားတရားလဲ သတိရတယ်၊ စိတ်ချမ်းသာပုံရတယ်၊ ကိုတူးလေးကို ကျေးဇူးပဲ” စူးမာသည် စာကလေးခွေကို ဇိမ်ဆွဲပြီး စားနေရင်းမှ ဘဘသွင်အကြောင်းကို စဉ်းစားနေမိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကြောင်ကြောင်ကြည့်တတ်သော မျက်လုံးများမှအပ ဘဘသွင်ကို စိတ်မနှံ့သူဟူ၍ ပြောရန် ခဲယဉ်းလှသည်။ သူစိတ်ဖောက်လာသောအခါများတွင် သူများလို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမဟုတ်ဘဲ သီချင်းတအေးအေးဆိုကာ ခြံထဲတွင် ပတ်ပြီး လမ်းလျှောက်နေတတ်လေသည်။ “လူတော်ဆိုတာ အရည်အချင်းထက်မြက်တဲ့သူ၊ ပညာတော်တဲ့သူ၊ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်တော်တဲ့သူမျိုးကို ခေါ်တာကွဲ့။ လူကောင်းဆိုတာကတော့ အကျင့်စာရိတ္တ၊ မျိုးရိုးအခြေအနေ၊ စိတ်ထားကောင်းတဲ့သူပေါ့။ တချို့လူတွေဟာ ထက်မြက်တယ်၊ တော်တယ်၊ ပြတ်သားတယ...