Whisper of Words

အခန်း(၁၇) ဆရာဝန်သည် ဝရန်တာ ထောင့်ချိုးတွင် ခွေလျော့စွာ ရပ်နေသော သူ့ဇနီးသည်ကို အားမလို အားမရ စူးစိုက်ကြည့်လျက်ရှိသည်။ သီ ခေါင်းမာမှန်း သူ သိသော်လည်း သူမ၏ကျန်းမာရေး အခြေအနေကို အလောင်းအစား လုပ်ရလောက်အောင် ခေါင်းမာလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့ပေ။ ဦးနှောက်ထဲမှ မူမမှန်သော ကျူမာလုံးကြီးကို တတ်နိုင်သမျှ ခွဲထုတ်ပြီး ဖြစ်သော်လည်း တစ်ဝက်လောက် ကျန်နေသေးကြောင်း သူ ဘယ်လိုပြောပြရမည်နည်း။ သီ၏ညိုစိမ့်စိမ့် အသားအရေသည် ယခုအခါ ပိုမိုခြောက်သွေ့ ညိုမောင်းလျက်ရှိသည်။ ပါးပြင်များ၏ တင်းရင်းမှုသည် တဖြည်းဖြည်းချင်း လျော့နည်းလာကာ အခုအချိန်မှာတော့ အရိုးပေါ်မှာ တင်ထားသော အရေပြားသာ ဖြစ်တော့သည်။ ရှည်လျားသော နှာခေါင်းက ပို၍ချွန်ကာ သေးသွားသည်။ ဟိုတုန်းကနှင့် မကွာခြားသော အရာအဖြစ် သီခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ မျက်လုံးသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။ မျက်လုံးများကတော့ ယခင်ကလို ကြည်လင်တောက်ပမြဲ အေးစက်မြဲဖြစ်သည်။ ထိုမျက်လုံးများကြောင့်ပင် မန္တလေးသို့ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချနိုင်ခြင်း ဖြစ်မည်ဟု သူထင်သည်။ ''သီ့အိမ်မှာ သီ့ကို ပြုစုမယ့်သူ ဘယ်သူရှိလို့လဲ၊ ရောဂါဒဏ်ကို အလူးအလဲ ခံရတဲ့အခါ သီ့ကို ဘယ်ဆရာဝန်က အရေးပေါ် ပြုစုပေးနိုင်မလဲ၊ သီ ခေါင်းမမာပါနဲ့၊ ကိုယ့်...

အခန်း(၁၅) ''ပျော်ရွှင်မှုထက် ပိုပြီးအရေးကြီးတာကတော့ မြင့်မြတ်မှုပဲတဲ့၊ အဲဒီစကားကို သီကိုယ်တိုင် ပြောခဲ့တယ်၊ ဒီစကားကို သီပြောတုန်းက ကိုယ်နားမလည်ခဲ့ဘူး၊ အခု ကိုယ်ပြောရမယ့် အလှည့် ဖြစ်နေပြန်ပြီ၊ လောကကြီးက မဆန်းဘူးလား သီ'' သီ သူ့ကို ငေးမောနေခဲ့သည်။ ''ထားပါတော့၊ ဒါက နှောင်းခင်ဇော်နဲ့အောင်စည် နှစ်ဦးတည်းရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ပြဿနာအဖြစ်ပဲ ထားလိုက်ပါတော့၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့အပြင်မှာ လူတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်၊ အဲဒီအပြင်ဘက်က လူသားတွေအနေနဲ့ ကြည့်ပြန်တော့ စိတ်ကုဆရာဝန်တစ်ယောက်နဲ့ သူ့လူနာတစ်ယောက် လက်ထပ်တဲ့အဖြစ်ဟာ လှပပေမယ့် မကောင်းဘူး၊ မဖြစ်သင့်ဘူး၊ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် စိတ်ကုဆရာဝန်တစ်ယောက်ဆီ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် လူနာတစ်ယောက် လာတဲ့အခါ ဆရာဝန်အပေါ်မှာ လုံးဝယုံကြည် အားကိုးဖို့ လိုတယ်၊ စိတ်ကိုကုမယ့် ဆရာဝန်ဟာ ကိုယ်တိုင်က ဖြူစင်အပြစ်ကင်းနေရင် ပိုကောင်းမယ်၊ သာမန်ဆရာဝန်နဲ့ သူ့လူနာ ဆက်ဆံရေးဟာ သာမန်ပဲ သီရဲ့၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကုဆရာဝန်နဲ့ သူ့လူနာရဲ့ ဆက်ဆံရေးကတော့ သိပ်အရေးကြီးတယ်၊ စိတ်ဝေဒနာသည်တစ်ယောက် သူ့ဆရာဝန်ကို ယုံကြည်ကိုးစားဖို့က သိပ်ကိုအရေးကြီးပါတယ်၊ စိတ်ကုဆရာဝန်အပေါ် လုံးဝစိတ်ချဖို့ ပိုပြီး ...

အခန်း(၁၄) မန္တလေးစိတ်ရောဂါကုဆေးရုံမှာ မောင်နှင့်သီ စတွေ့ကြတော့ မောင်က အလုပ်သင်ဆရာဝန်၊ သီက စိတ်ပညာ နောက်ဆုံးနှစ် ကျောင်းသူ။ မောင့်မျက်လုံးများကို သီ အလွန်သဘောကျခဲ့သည်။ မောင့်မျက်လုံးက ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ မျက်လုံးများ မဟုတ်ဘဲ ဆရာဝန်တစ်ယောက်၏ မျက်လုံးများ ဖြစ်သည်။ နူးည့ံသိမ်မွေ့သော၊ အာရုံစူးစိုက်သော မျက်လုံးများ ဖြစ်သည်။ သီတို့ စိတ်ပညာ နောက်ဆုံးနှစ် ကျောင်းသားအဖွဲ့ကို စိတ်ရောဂါ လူနာများဖြင့် ပြသ၍ ဆရာဝန်က လက်တွေ့ရှင်းလင်း သင်ကြားရာတွင် မောင်က လက်ထောက်အဖြစ် ကူညီရသည်။ မှတ်မှတ်ရရ ကွန်ဗားရှင်း ဟစ်စ်တီးရီးယားဟု ခေါ်နိုင်သည့် စိတ်ဝေဒနာကြောင့် လက်တစ်ဖက် အကြောသေသွားသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၊ ညစဉ် လူခြေတိတ် အိပ်မောကျနေချိန်တွင် နှဲကြီး ထထမှုတ်လေ့ရှိသည့် စိတ်စွဲဝေဒနာသည် ကောင်လေးတစ်ယောက်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည့် စိတ်ဝေဒနာသည် အဘွားကြီး တစ်ယောက်၊ မိမိ၏သားကို မိမိကိုယ်တိုင် ပြန်သတ်ခဲ့သော စိတ်ကျဝေဒနာသည် မိန်းမတစ်ယောက်...။ ထိုမိန်းမကို လျှပ်စစ်ကုထုံးဖြင့် ကုတာကို ကြည့်ရသေး၏။ မောင်က လူနာအမျိုးသမီးကို ခုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လဲလျောင်းစေပြီး နားထင်နှစ်ဖက်တွင် လျှပ်စစ်ကုထုံးကိရိယာ၏ အီလက်ထရုတ်များ တပ်ပ...

အခန်း(၁၃) အခန်းကလေးသည် ကျဉ်းမြောင်းသော်လည်း ဖန်ချောင်းမီးရောင်ဖြင့် ထိန်လင်းနေ၏။ အခန်းထဲတွင် လူနှစ်ယောက် ရှိနေသည်။ ဆရာဝန်သည် လူနာခုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေပြီး ခုတင်ပေါ်မှ လူနာအမျိုးသမီးကို ငုံ့ကြည့်စမ်းသပ်နေသည်။ ဖန်ချောင်းအလင်းရောင်၏ စူးရှမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်သလို အမျိုးသမီးက မျက်စိစုံမှိတ်၍ မျက်ခုံးရှုံ့ထားသည်ကို ဆရာဝန်က ဂရုတစိုက် အကဲခတ်ကြည့်နေပြီးမှ နားကြပ်ကို နေရာရွှေ့သည်။ ရင်ညွန့်ပေါ်မှ လည်ပင်းဘေးဘက်၊ ထိုမှတဆင့် အမျိုးသမီး၏ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးပေါ် ရွှေ့ယူလိုက်သည်။ မကြားသင့်သော သွေးစီးသံမျိုး မကြားရပါ။ သူ နားကြပ်ကို နားမှ ဖြုတ်လိုက်၏။ ''ခင်ဗျားရဲ့လက်ချောင်းတွေ တစ်ခါအကြောဆွဲရင် ဘယ်လောက်ကြာတတ်သလဲ'' အမျိုးသမီးက မျက်လုံးကို ကြိုးစားဖွင့်သည်။ ဆရာဝန်သည် ဤမျက်လုံးမျိုးနှင့် ရင်းနှီးဖူးသလိုလို ထင်နေ၏။ ''တစ်ခါတစ်ခါတော့လဲ တစ်မိနစ်လောက်ပဲ၊ တစ်ခါတစ်ခါတော့လဲ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတတ်ပါတယ်'' ''အဲဒီအချိန်မှာ ခင်ဗျားလက်ချောင်းတွေ လှုပ်ရှားနိုင်သလား၊ အလုပ်လုပ်နိုင်သလား'' ''မလုပ်နိုင်ဘူးဆရာ... တော်တော်ဆိုးဆိုးဝါးဝါး လှုပ်နေတာဆိုတော့ ဖိထိန်းထားလို့လဲ မရဘ...