Whisper of Words

  ကိုယ်ရေးအကျဉ်း ရှမ်းပြည်နယ်ရှိ တောရွာဇနပုဒ်တစ်ခုတွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်မှ ကျောင်းပြီးသည်။ ဝါသနာအရ blog တွင် စာများ ရေးသားနေရာမှ စာဖတ်သူအချို့ နေရာပေးခြင်းကြောင့် ၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်တွင် ပထမဆုံးစာအုပ် အမေ့လက်ရေး”ကို ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ စိတ်ခွန် တ်ခွန်အားဖြစ်စေသော သုတ၊ ရသ ဘာသာပြန်စာပေများကို အရေးများသည်။ လက်ရှိတွင် ပုံနှိပ်စာအုပ်အပြင် Facebook တွင်လည်း စာများ ရေးသားမျှဝေလျက်ရှိသည်။

                    ထိုနေ့ နေ့ခင်းသည် တော်တော်ပျင်းဖို့ကောင်းသော မိုးရာသီ နေ့လည်ခင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဆယ့်တစ်နာရီလောက်က မိုးက ကြမ်းကြမ်း ရွာသဖြင့် ကျွန်တော် တစ်မှေးလောက် ကွေးလိုက်သည်။ အခု အိပ်ယာက နိုးတော့ လူက လေးလံထိုင်းမှိုင်းနေသည်။ စိက်ကလည်း သွက်သွက်လက်လက် မရှိလှ။ မိုးတိတ်သွားသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင် စိမ်းစိုကာ ကြည့်၍ကောင်းနေသော်လည်း ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွင် တစ်ခုခု လိုကာနေသည်။  ဒါနှင့် ဝရန်တာမှာထွက်ကာ ဆေးလိပ်ကလေး ဖွာရင်း လမ်းကို ငေးနေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် "ကောင်လှိုင်းချည်မုန့်၊ ထန်းသီးမုန့်၊ မုန့်ဦးနှောက်" ဆိုသော နာမည်များကို ဆွဲဆွဲငင်ငင် အော်ကာ ဖြတ်သွားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို မြင်သည်။ မုန့်ကလေးဝယ်ပြီး ရေနွေးကြမ်းကလေးနှင့် တီးရမလားဟု ကျွန်တော် စဉ်းစားသည်။ သို့သော် ဆုံးဖြတ်ချက်က မကျ။ လူက တွေတွေဝေဝေဖြစ်ကာနေ၏။ ဈေးသည်ကတော့ ကျွန်တော် ချီတုံချတုံဖြစ်နေတာကို သိဟန်မတူ။ သူ့ပုံမှန်ခြေလှမ်းနှင့် ပုံမှန်အသံကို အော်ကာ လျှောက်သွား၏။ ခဏကြာတော့ လေဒီချပ်ပြားက သူ့ဗိုက်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာပင့်ကာ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်လာ၏။ ကျွန်တော့်လေဒီချပ်ပြားက ကိုယ်ဝန်လေး...

စာအုပ်အမည်_ထားဝယ်နှင်းဆီ ရေးသားသူ_ခက်ဇော် စာအုပ်အမျိုးစား_epub Download Here  

ကျွန်ုပ်သည် ပုသိမ်မြို့ မြန်မာ ကရင်  အင်္ဂလိပ်ကျောင်းတွင် ၉ တန်းလား ၁၀ တန်းလား  မမှတ်မိ၊ စာသင်နေစဉ် စာမေးပွဲပြီး၍ မိမိနေရပ်  ဟင်္သာတနယ် နိဗ္ဗာန်ရွာသို့ မီးရထားစီး၍ ပြန်ခဲ့သည်။ ရထားပေါ်တွင် ရထားစီး များစွာပါ၏၊  ကျွန်ုပ်သည် ထိုအခါက များစွာ စကားပြောချင်၏၊  နှုတ်ဆော့၏၊ ဘယ်သူနှင့် စကားစမြည် ပြောရ ပါမည်နည်းဟု အပေါက်အစ ရှာလျက်ရှိ၏။ ကွန်ုပ်၏ ရှေ့တန်း မျက်နှာချင်းဆိုင်လောက်တွင် အသက် ၃၀ ကျော်ခန့်ရှိ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်မိသည်။ အသားကြမ်း၍ မည်းညို၏၊  ခေါင်းတုံးကို မျက်နှာသုတ်ပဝါ ညစ်ထပ်ထပ်  ပတ်ထားသည်၊ အင်္ကျီမှာ လယ်ထွန်အင်္ကျီဖြစ်၏၊  လယ်ထွန်အင်္ကျီဆိုသည်ကား ဖျင်ကြမ်းကြမ်း၊  ရင်စေ့ပုံ၊ လက်ကျပ် အိတ်နှစ်လုံးတပ်၊ ရှေ့က  ကနုကမာကြယ်သီးမျိုး သုံးလုံးမျှပါ၏၊ သို့ရာတွင်  ကြယ်သီးတပ်မထားချေ၊ ရင်ဘတ်အဟောင်းသား နှင့်ဖြစ်၏၊ ပုဆိုးမှာကား ချည်လုံချည် အကြမ်းစား အနွမ်းပင် ဖြစ်၏။ ထူးခြားသောအချက်ကား ထိုသူ၏ လက်ဝဲဘက် လက်ကောက်ဝတ်တွင် အတန်အလုံးကြီးသော မဲကြိုး  ချည်ပတ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်ကို တွေ့ရ၏၊  ငါတော့ စီးစီးနင်းနင်း စကားပြောရမယ့်လူကို  တွေ့ပြီ...

“ဟေ့ကောင်မ-ညည်းကို ဟိုပိုက်ဆံဝါလားကြီးက ရစ်နေပါလားအေ့ညည်းတော့ ကော်တာပဲ” “အောင်မယ်-ဒီတဏှာရူး - ယစ်ထုပ်ကြီး - သေခါနီးကြီးကို ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲရုပ်ကြီးကလည်း ဖြစ်နေလိုက်တာ၊ ငှက်ပျောသီး ပျော့ပျော့ကို ခွေးနင်းထားသလိုပဲ။ ငါက ပိုက်ဆံကို ဂရုစိုက်တာ မဟုတ် ဘူးအေ့-သိရဲ့လား” “ညည်းက မကြွားပါနဲ့၊ ပိုက်ဆံဟာ ပိုက်ဆံအေ့၊ မှတ်ထား၊ ပိုက်ဆံရဲ့အားကို ညည်းတွေ့တော့မှ သိမယ်။ ညည်း ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပိုက်ဆံအားကို မခံနိုင်ဘူး။ ကြည့်ပါလား။ ဟိုဈေးနားက မယ်ရှင်ဟာ ဘာဖြစ် သွားသလဲ။ ကလေး ၅ယောက်အဖေ မုဆိုးဖိုရွတ်တွကြီးက ပိုက်ဆံနဲ့ ပေါက်ယူသွားတယ်မဟုတ်လား” “ညည်းက ငါ့ကိုဒီလောက် အထင်မသေးပါနဲ့အေမယ်ရှင်ဟာ မယ်ရှင်၊ ဒီက မယ်မြစ်က မယ်မြစ်သိရဲ့လားမျက်နှာကို သေသေချာချာ ကြည့်ထား” (မိမိမျက်နှာကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုး၍ ခပ်ကြွားကြွားပြောလေ သည်။) “အေးတော် မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်ရသေးတာပေါ့” အထက်ပါစကားတို့ကား၊ မိန်းမရွယ်ရွယ် ၂ ယောက် ပြောနေကြသော စကားများဖြစ်သည်။ ၎င်းစကားတို့မှာ လင်ရေး သားရေးယောက်ျားမိန်းမ ချစ်ကြိုက်ရေးများ ဖြစ်ပုံရသည်။ သို့ရာတွင် ထိုစကားတို့ကို ကျွန်ုပ်ကြားရသောအခါ သူတို့ လင်ရေး သားရေး၊ ချစ်ကြိုက်ရေးတို့ကို အပထား၍ ကျွန်ုပ်၌ တွေးတောစရာ တ...

ကျွန်ုပ်သည်နောက်သုံးနှစ်လောက်ကပုသိမ်မြို့သို့ကျောင်းစစ်သွား၏။နံနက်လမ်းလျှောက်စဉ်ရွှေမု​ေဋ္ဌာစေတီအနီး၌ရှေးကကျွန်ုပ်၏တပည့်ဟောင်းဖြစ်ဖူးသောမယ်သန့်ဆိုသောသူငယ်မကိုတွေ့ရ၏။ကျွန်ုပ်သည်အင်္ဂလိပ်ကျောင်းသို့မဝင်ရောက်မီပုသိမ်နယ်အသုတ်ရွာဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းတွင်မြန်မာကျောင်းဆရာလုပ်နေဖူး၏။ထိုကျောင်း၌ဉာဏ်အတော်အတန်ကောင်း၍ရေးခြားချက်ချာသောတပည့်မကလေးတစ်ယောက်ကားထိုမယ်သန့်ပင်တည်း။ကျွန်ုပ်ထိုကျောင်းမှထွက်၍အင်္ဂလိပ်ကျောင်းသို့ပြောင်းသောအခါမယ်သန့်မှာ ၇တန်းတွင်ကျန်ရစ်၏။ထိုကစ၍ကွဲခဲ့သည်မှာ၁၅နှစ်အနှစ်၂၀ခန့်ကြာလေပြီ။ ယခုတွေ့ရသောအခါမယ်သန့်မှာ၇တန်းနှင့်ဆရာဖြစ်အောင်ပြီးနောက်ပုသိမ်မြို့မြန်မာကျောင်းတစ်ခုတွင်ဆရာမအလုပ်ရကြောင်း၊နောက်မကြာမီအခြားကျောင်းဆရာတစ်ယောက်နှင့်အိမ်ထောင်ကျကြောင်းစသည်တို့ကိုပြောပြသဖြင့်သိရ၏။ကြီးမှထမင်းတစ်နပ်ကျွေးလိုကြောင်းဖိတ်သည်နှင့်တစ်ညနေ၌ထမင်းသွားရောက်စားရ၏။ ကျွန်ုပ်ရောက်လျှင်မိမိ၏လင်ယောက်ျားမောင်မြကိုလည်းခေါ်ငင်ပြသ၏။ထိုအခါကျွန်ုပ်သတိပြုမိသည်ကားနေရာခင်း ခြင်းထမင်းပြင်ခြင်း၊ရေခွက်ထားပုံမှစ၍အစစအရာရာကိုမောင်မြသာလျှင်ပြုလုပ်၏။သို့ရာ၌မောင်မြသည်မယ်သန့်၏ဩဇာကိုအလုံးစုံခံယူကာတပည့်သည်ဆရာအားလည်းကောင်း၊မောင်င...

       ကျွန်ုပ်သည် အိုင်အေအတန်း၌ ပညာသင်ကြားနေစဉ် သတင်းစာများ၌ မြန်မာမိန်းမများ နောက်ပိတ်ဖိနပ် စီးသင့် မစီးသင့် များစွာ ရေးကြ၏။ စီးသင့်သည်ဟု စ သူကား ရွှေဘိုက မဂျမ်းခင် ဆိုသူဖြစ်သည်။ မစီးသင့်ဟု ပြန်၍ ရေးကြသော သူတို့တွင် ကျွန်ုပ်လည်း တစ်ယောက်အပါအဝင်ဖြစ်၏။        မဂျမ်းခင်၏ အရေးအသားတို့မှာ အလွန်စကားလုံး ပြောင်၏။ လောကီလောကုတ္တရာများစွာ နှံ့စပ်၏ ။ ဇွဲကောင်း၏။ ရှုံးရှုံးနိုင်နိုင် လျှော့၍ မပေးတတ်ချေ။        ကျွန်ုပ်တွေးသည်ကား ဂျမ်းခင်သည် အထက်အညာသူဖြစ်သည်။ ရွှေဘိုမြို့တော်ကြီးကလည်း ဖြစ်သည်။ အာသံ လျှာသံ ရေးပုံသားပုံတို့မှာ ဇပ်ဇပ်ကြဲဖြစ်သည်။ သတ္တိခေပုံမရ၊ ပုံပန်းလည်း ညံ့မည် မဟုတ်ချေ။ ၎င်း၏ နာမည်နှင့်ပင် ငါသည် ခင်မင်သောစိတ် ရှိ၏။ တွေ့ချင်မြင်ချင်စမ်းပါသည်။ တစ်ကြောင်းလည်း လွန်ခဲ့သော အနှစ် ၁၇ဝ လောက်က မြန်မာပြည်ကြီး ဝါးအစည်းပြေသကဲ့သို့ ရှိစဉ် ရန်သူတို့ကို နှိမ်နင်း၍ မြန်မာနိုင်ငံတော်ကြီးကို ပြန်လည်တည်ထောင်ပေးတော်မူခဲ့သော ကျေးဇူးရှင် အလောင်းဘုရား ဦးအောင်ဇေယျ၏ ဖွားတော်မူရာ အောင်မြေ အရပ်ကို ရောက်ချင်ကြည့်ချင် သိချင်သော စိတ်ကလည်း ယိုဖိတ်အားကြီး ...