Whisper of Words

ရီးစားတွေ အင်္ဂါဝက်လောက် ထားလိုက်အုံးမယ် ဦးသုဓဇမှာ ဓမ္မကထိကမဖြစ်သေးမီ ဓမ္မကထိကစာမေးပွဲဝင်စကပင် မသီလစာရီ၏မေတ္တာပန်းပွင့်ကို နမ်းခွင့်ရပြီးဖြစ်ရကား “ငါဟာ ခုက ဒီလောက်စွန်ရင် နောင် လူလားမြောက်လို့ ဓမ္မကထိကဘဝရောက်ရင်ဖြင့် လွန်စွာ အလွန်တရာ နိပ်မှာပါကလား။ ရီးစားတွေ အင်္ဂါဝက်လောက် ထားလိုက်ဦးမယ်” ဟု ကြုံးဝါးမိလေ၏။ မွန်မြတ်လှစွာသောရည်ရွယ်ချက်ကို မျက်မှောက်ပြုပြီး ကြီးမားသောလုံ့လကိုထုတ်၍ စာပေများ၊ ယပ်လှဲတရားများကို လေ့လာလေရာ ခုအခါ တရားဂါထာ အပုဒ်အစိတ်မျှ နှုတ်ငုံဆောင်နိုင်၍ အနက်ကို သာယာကြည်လင် နှစ်လိုဘွယ်ရာ သီဆိုနိုင်သည့်အပြင် ဝတ္ထုနိဒါန်း ငါးပုဒ်မျှကိုလည်း ကောင်းစွာ ဟောနိုင်လေပြီဖြစ်၏။  တရားဦးကို ရန်ကုန်မြို့၌ ဟောလိုသော်လည်း ၄မြို့တွင် ရွှေဒေါင်းညို ဘယ်သူဘယ်ဝါ၊ ရွှေဇီးကွက် ဘယ်သူဘယ်ဝါ၊ ရွှေဒီးဒုတ် ဘယ်သူဘယ်ဝါ၊ ရွှေဘို ဘယ်သူဘယ်ဝါ၊ ရတနာပုံ ဘယ်သူဘယ်ဝါ၊ နေညိုညို ဘယ်သူဘယ်ဝါတွေ ပေါများလှသောကြောင့် ပဉ္စင်းအသစ်မျှသာဖြစ်ရှာသော ဦးသုဓဇမှာ တရားမတိုးနိုင်ဘဲ ရှိရှာလေ၏။ မသီလစာရီက “သုသုဘုရား ... သုသု တရားဦးဟောတော့ ရီရီ အရင်ဆုံးသိပါရစေနော် .... ရီရီ အရင်ဆုံးလဲ နာပါရစေနော် ... ” ဟု တောင်းပန်ထားသဖြင့် တရားဟောရန် ...

ဓမ္မကထိက ဦးသုဓဇနှင့် မသီလစာရီတို့ဖြစ်ထွေ မသီလစာရီ၏ဧည့်အခန်း၌ အခြားညများတွင် နန္ဒဝန်ဆရာတော်ကြီး ထိုင်နေမြဲဖြစ်သော်လည်း ယနေ့ည၌မူ အသက် ၃၀ မျှသာရှိသေးသော ဘုန်းကြီးတပါးသည် စကားတပြောပြောနှင့် ထိုင်လျက်ရှိ၏။ ထိုဘုန်းကြီးကား အသားဖြူ၏။ အရပ်အမောင်းကောင်း၏။ မျက်နှာမှာလည်း အပြစ်မမြင်နိုင်အောင် သပ္ပါယ်လေ၏။ အသံမှာ ကြည်လင်သည့်ပြင် ပြောသောစကားများမှာ ပြေပြစ်နာပျော်ဘွယ်ရှိ၏။ မသီလစာရီမှာ ရှေ့နားတွင်း ဒူးတုပ်ထိုင်လျက် စကားပြောရင်း ပုတီးစိတ်နေလေ၏။ စကားရပ်သောအခါ ပုတီးလုံးကလေးများသည် ဖြေးဖြေးဆင်းကြ၏။ စကားပြောသောအခါ မြန်မြန်ဆင်းကြ၏။ “နို့ ပုညလက္ခဏဒေဝီ ဝတ္ထုကော ဘတ်ဘူးရဲ့လား” ဟု ဦးသုဓဇက မေးလေ၏။ “ဘတ်ဘူးတယ်ဘုရား” ဟု ဖြေရင်း မျက်တောင်ကလေးကော့၍ ကြည့်နေလေ၏။ “ဪ ဦးပဉ္စင်း နှမတော်ကလေးက တယ်ပြီး စာဘတ်နှံ့စပ်ပါကလား၊ စာဘတ်နှံ့စပ်လို့ဘဲ ထင်ပါရဲ့၊ ဒီက စမာရီကလေးများ စကားပြောသံ တရားဟောသံ ကြားရရင်လေ ....ဟိုနတ်ပြည်က ပဉ္စသီခနတ်သားဟာ ဗေလုဝ စောင်းကောက်ကြီး တီးပြီး ဂါထာရွတ်တဲ့ အသံကလေးလို သာယာနာပျော်ဘွယ်ကလဲ ကောင်းပါပေတယ်၊ နားဝင်လဲ ချိုပါပေတယ်၊ (ဦးပဉ္စင်းနော် ... လူကို မြှောက်မြှောက်ချည်း နေတာဘဲ) အမှန်တော့ ပြောတာဘဲ ဦးပဉ္စင်းက မြှောက...

ဓမ္မကထိကလောင်း ဦးသုဓဇ ကာမဂုဏ်ဘွဲ့ လေးချိုးသဖြန် ကညာမေပျို ယုဇနပန်းရယ်ကြောင့်၊ ငါရွှေကိုယ် အနုသမဏရဟန်းမှာဖြင့်၊ အမှုမလှတဲ့ စခန်းရယ်က ထိတ်စရာသဘွယ် (တကာကလေးရေ ... မသီလရေ မသီလရေ ... စာရီရေ ……. အေ) လူ့ဘဝလှမ်းမယ်လို့လဲ စိတ်ကရွယ်။(တိမ် ပူတိမ်ဗြောင်) ဘာဝနာစိပ်ပုတီးရယ်နှင့်၊ အခါခါ တဆိတ်ကမှ မမှီနိုင်တဲ့ပြင်၊ ဇနီးခိုင် အသဝါ အပျိုချောရယ်ကြောင့်၊ အပြီးတိုင် ငါအကို မစောနိုင်ဘု၊ ဒေါသအရှိပါကိုနော်ကွယ်၊ လော ...ဟော ... ဟော ဘ, ငြိတွယ်။ (တိမ် ... တိမ် ...တိမ် ..) ကညာလုံး ပုလဲအသဝါ အနိပ်ကယ်ကြောင့်၊ ကာမဂုဏ်စွဲလာတဲ့ စိတ်ကယ်နှင့်၊ လွှဲကာအိပ်ပေမဲ့ အောင်းမေ့တယ်၊ မကောင်းဓလေ့ တွယ်တာတွေက ကြောက်စရာ အရေး၊ (သီလစာရီရေ …..)ကျောင်းအကွေ့ အလယ်မှာဖြင့် မှောက်ခါ။ (တယ် ပူတဲ့တောင်) ဘဝတွင် အလှစပယ်တင်ကြောင့်၊ မရလျှင် တကယ်သေလိမ့်၊ မဘွယ်မသေ ကာမဂုဏ်သဘောရယ်နှင့်၊ တအာရုံ ရာဂုံရောရင်လ၊ သဘောအကျ မထေရ်တဆူ သည်လိုမဆွေးခဲ့ပါဘု၊ (သီသီရေ) တလောကတွင်ဖြင့် သည်အပူမအေး။ “တောက် …. တောက် …. ဦးကျောက်လုံးရေ” “ဘုရား”  ကိုက်ထားသော ဆေးတံကို ပစပ်မှ ထုတ်ပစ်၍ ကပ္ပိယဦးကျောက်လုံးက ထူးစေ။ “ခက်ပြီ ဘိုကျောက်လုံးရဲ့ ခက်ပြီ။ ဒီအပူဝင်ပြီလားဆိုမြှဖင့် ဘယ်အပူနှင...

အပျိုကြီးမစောညွန့်နှင့် ထွန်းရှိန်ထင်မြင်ချက် “မမညွန့် .. ကျွန်တော်လာပြီလေ၊ ဘာလုပ်မလို့ မှာတာလဲ” ဟု မောင်ထွန်းရှိန်က နောက်ကနေ၍ မေးလေ၏။  မစောညွန့်သည် ကြိမ်ပက်လက်ကလားထိုင်ပေါ်တွင် ကားကားကြီးထိုင်ရင်း ပုတီးစိပ်နေလေ၏။ သူ့ရှေ့က ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်တွင်း၌ ပိတ်ရှပ်အင်္ကျီ၊ မန္တလေး မဟာနွယ် ပိုးပုဆိုးကို ဝတ်ဆင်ထားသော အရပ်ခပ်ရှည်ရှည်၊ အသားညိုညို၊ နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်၊ ဟန်ကောင်းကောင်းနှင့် ညင်သာစွာ လမ်းလျှောက်လာသူကို ကောင်းစွာ မြင်နိုင်လာ၏။ “ထွန်းရှိန်လား .. လာလေကွယ်၊ ကိစ္စရှိလို့ မမညွန့်က မှာတာပေါ့” ဟု ခေါ်ရင်း လက်ထဲက ယပ်တောင်ဖြင့် သူ့ကုလားထိုင်ဘေးရှိ သူအိပ်သော ခုတင်ပေါ်သို့ လက်ညှိုးညွှန်ပြလေ၏။ ထွန်းရှိန်ကား ပေါက်ခေါင်းမှလာ၍ ပြည်မြို့ အစိုးရအထက်တန်းကျောင်း ဆယ်တန်း၌ စာသင်နေသူဖြစ်၏။ ထွန်းရှိန်နှင့် မစောညွန့်သည် ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်ကြ၏။ ထွန်းရှိန်၏မိခင်နှင့် မစောညွန့်မှာ ညီအမသုံးဝမ်းကွဲတော်၏။ မစောညွန့်တွင် ထွန်းရှိန်လောက်ရင်းသော အမျိုးပင် ရှားလေ၏။ ပိုမိုရင်းသောဆွေမျိုးများကား ဦးဘိုးလူလက်ထက်ကပင် မသင့်မတင့်ကြသောကြောင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်၍နေခဲ့၏။ ထွန်းရှိန်ကား လိမ်မာ၏၊ ဉာဏ်ကောင်း၏။ ဆယ့်ခုနှစ်နှစ် ဆယ်တန်းရ...

လင်ဆို၍ တခါဘူးမှ မတခါဘူးသော အပျိုကြီး မစောညွန့် မစောညွန့်ကား ပစ္စည်း လွန်စွာချမ်းသာသည်။ သူ၏ဘခင်မှာ ရှေးမြန်မာမင်းများ လက်ထက်တော်က မြို့သူကြီးဖြစ်၍ ကွယ်လွန်သောအခါ တဦးတည်းသောသမီး မစောညွန့်အတွက် ရွှေ့ပြောင်းရသောပစ္စည်း လေးသိန်း တန်ဘိုးမျှနှင့် လယ်ဧက တထောင်ကျော်မျှ အမွေပေးခဲ့လေသည်။ မစောညွန့်မိခင်မှာ မစောညွန့် ငယ်ငယ်ကပင် ကွယ်လွန်သော်လည်း မြို့သူကြီးမင်း ဦးဘိုးလူသည် နောက်ထပ် အိမ်ထောင်မပြုဘဲ လက်ရှိအလုပ်ဖြစ်သည့် ချိတ်ကုန်တိုက် ကုန်ကူးခြင်း၊ ငါးပိလှောင်ခြင်း၊ ငွေတိုးပေးခြင်း၊ မြေမှန်းငွေတိုးပေးခြင်း၊ မြေပေါင် အိမ်ပေါင်ခံခြင်း တို့ကိုသာ ဆက်လက်လုပ်ကိုင်နေလေ၏။ ချိတ်ကုန်တိုက် ကုန်ကူးခြင်းနှင့် ငါးပိလှောင်ခြင်းအလုပ်ကိုမူ မစောညွန့်ကို လုံးဝလွှဲထားခဲ့ရာ သမီးဖြစ်သူမှာ ဘခင်က ငွေရအောင် ရှာတတ်သောအစွမ်းနှင့် မိခင်ထံမှ စေးနဲစစ်စီသော အလေ့ကို အမွေခံယူပြီးဖြစ်သဖြင့် အလုပ်များမှာ ဆထက်တပိုး တိုး၍သာ လာလေ၏။ ဦးဘိုးလူ လူ့ပြေ မနေ စုတေ၍သွားသည့် နောက်မှာလည်း ဤတာဝန်အလုပ်များကို ကျေပြွန်စွာ ဆောင်ရွက်လာသည်မှာ ကြာမြင့်လေပြီဖြစ်ရကား ခုနေအခါ မစောညွန့်သည် သိန်းပေါင်းများစွာ ပိုင်ဆိုင်လိုက်ပြီဟု အများက ယူဆကြလေ၏။ မြို့သူကြီး ဦး...

ဧကသီမပါ အတွင်းချွေးခံမပါ “ဟေ့ ... သုဓဇ ... သုဓဇ၊ ဟေ့ မောင်သုဓဇ” ဟု တဘက်ခန်းမှ ခေါ်သံကို ဦးသုဓဇ ကြားရသဖြင့် လယ်တီပဏ္ဍိတ ရေးသားထားသော သာဓုသုနြ္ဒီယပ်လှဲ တရားစာအုပ်ကို လက်ညှိုးသွင်းပိတ်၍ လက်မ လက်ခလယ်ဖြင့် ကိုင်တွယ်ကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့လေ၏။ “ဟေ့လူ ... ဘာလုပ်နေသလဲ ... လာပါအုံး ... ” ဟူသော အမိန့်ကို နောက်ထပ်ကြားရလျှင် မိမိကို ခေါ်သူကား ဓညဝတီ ဦးဇောတိက ဖြစ်ကြောင်းသိရမှ နှေးကန် ပျင်းယိနေသော ခြေများကို စက်အားကုန် နှိုးလိုက်လေ၏။ “ဘာလဲကိုယ်တော်။ အရေးတကြီး ခေါ်လှချေကလား”  ပြောပြောဆိုဆို ဂျပန် တဘက်လှ ဖဲစအစိမ်း ခန်းစီးကြီးကို ဘေးဖယ်ပြီး ဓညဝတီခန်းသို့ ဝင်လိုက်လေ၏။ ဦးဇောတိကကား ဧကသီမပါ၊ အတွင်းချွေးခံမပါ၊ ကုတင်ပေါ်တွင် တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်နေပြီး စားပွဲခြေတိုကလေးပေါ်တွင် စာရေးနေလေသည်။ ဆုံးသွားတော့ စာရွက်ကို စက္ကူကပ်မှ ခွါရင်း“ကိုယ်တော် အားရဲ့ မဟုတ်လား” ဟု မေးလိုက်လေ၏။  “တင်ပါ .. ဘယ့်နှယ် .. ရေးထားတဲ့စာတွေ များလှပါကလား" “ဟဲ ....ဟဲ .. များဆို များတာကိုး ကိုယ့်လူရဲ့ ..” ပြောရင်း ပါးခွက်၍ မျက်လုံးကလေးများ မှေးသွားအောင် ပြုံးလေ၏။  “ဒီစာမျိုးက ဒီလိုရှေမှကိုး။ ဒီလမ်း ဒီပန်းနှင့်မှ တော်မယ်။ ဒီအခ...

အခဏ်း။ ၂ ။ မဇ္ဈိမနန္ဒဝန်ကျောင်း ဦးသုဓဇသည် တရားစာတက်ပြီးနောက် မိမိနေထိုင်ရာကျောင်းသို့ ပြန်ကြွခဲ့လေ၏။ ဦးပဉ္စင်းတို့ကျောင်းမှာ နှစ်ထပ်တိုက်ဖြစ်၍ ကျယ်ဝန်းသော်လည်း ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်မှာ တပည့်များများ လက်ခံလေ့မရှိချေ။ ယခုအခါ၌ တပည့်ဦးပဉ္စင်း ဆယ်ပါးမျှသာ ရှိလေသည်။ ခြောက်ပါးမှာ နယ်မှလာ၍ စာသင်နေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုကိုယ်တော်များမှာ အသီးသီး မိမိတို့တကာ တကာမများထံမှ လစဉ်ကြေးငွေ အထောက်အပံ့ရသဖြင့် ဆွမ်းခံ၍ မဘုန်းပေးရဘဲ ကျောင်းထိုင်ဘုန်းကြီးကိုသာ တလ ရှစ်ကျပ်စီ ဆွမ်းဘိုး လှူကြရလေသည်။ ဆရာတော်က ငွေပေး၍ထားသော ကပ္ပိယကြီးက ဆွမ်းချက်၍ ကျွေးရလေသည်။ ကျန် ဦးပဉ္စင်းများကား ရန်ကုန်မြို့ပေါ်မြှဖစ်၍ မိမိတို့တကာ တကာမများက ဆွမ်းအုပ်ကိုယ်စီ ပို့ကြလေသည်။ ဆရာတော်ကြီးကိုယ်တိုင်ကမူ ဦးပဉ္စင်းကလေးများနှင့်အတူတူ ဆွမ်းဘုန်းမပေးဘဲ တခါတရံ ကျောင်းတောင်ဘက် ဇရပ်၌နေသော သီလရှင် ကေသာထံ ဆွမ်းဘုန်းပေး၏။ တခါတရံ အနောက်ဘက် ဇရပ်ရှင် မစန္ဒာ၏ဆွမ်းကို သုံးဆောင်တော်မူလေ၏။ ကျောင်းနာမည်ကိုကား မဇ္ဈိမနန္ဒဝန်ဟူ၍ အမည်မှည့်ထားလေသည်။ နန္ဒဝန်ဟူသောအမည်နှင့် ဆီလျှော်စွာ ကျောင်းဝန်းတဝန်းလုံး မြေလပ်ဟူ၍ မရှိသလောက်ဖြစ်အောင် ပန်းပင်၊ ငှက်ပျောပင် အမျိုးမျိ...